? مردمی بودن را از که بیاموزیم!

آیت الله مردمی و مردم دوست علوی بروجردی چندی پیش در دیداری که با سادات ائمه جماعات داشتند، مطالب جالبی را در باب شوون مختلف امامت جماعت بیان داشتند و گفتند امام جماعت در حکم پدر معنوی منطقه است و باید به همه مسائل مردم منطقه رسیدگی کند. آنها باید احساس کنند یک شخصیت معنوی بالای سرشان است و در همه اموراتشان حضور دارد. نباید به نماز جماعت بسنده کرد.
یکی از نمونه های بارز چنین امام جماعتی مرحوم آیت الحق حاج آقا بزرگ عراقی(ره) بودند که بنده شرح حالشان را در کتاب «امیر شهر» آورده ام و گمان می کنم انتخاب نام «امیر شهر» گویای محتوای کتاب است.

آقای علوی در ضمن سخنان خود مطلبی گفتند که شامه ام را گزید:
«قشر میانی روحانیت، یعنی امامان جماعت و واعظان رابط بین مراجع و مردم هستند و خود مراجع مستقیم با آحاد مردم سروکار ندارند، بلکه قشر میانی است که نقش اصلی را در ادارۀ امور دینی بازی می‌کند.»
برای همین خواستم از ایشان بپرسم:
طلبه هایی که می خواهند مردمی باشند و در زندگی مردم حضور پیدا کنند و مسجد را محدود به نماز نکنند، از چه کسی باید مردمی بودن را بیاموزند؟!
طلبه ای که بزرگان خود را از خود فراری می یابد؟!
طلبه ای که مدیران خود را کمتر مشاهده می کند؟!
طلبه ای که نه خانه استادش را دیده و نه استادش را در خانه اش ملاقات کرده است؟!
بله؛ انتظار نمی رود مراجع معظم تقلید مثل امام جماعت مسجد وقت زیادی برای رسیدگی به امور جزئی مردم بگذارد. اما می توانند وقتی را برای رسیدگی به امورات مردم قم یا احیانا شهرستان ها خالی کند و شخصا پای حرفشان بنشیند. یا گاه به دیدار آنان بشتابد. مثلا:
در خانه فقیری حاضر شود.
در خانه یک فعال فرهنگی را بزند.
از یک کارآفرین تجلیل نماید.
به خانه ایتام سری بزند.
امروز ما کمتر شاهد این اتفاقات هستیم. البته برخی از مراجع گاه از این کارها می کنند که جدا جای تقدیر دارد ولی کافی نیست.

متاسفم از گفتن اینکه:
امروز میان مراجع بزرگوار و طلاب شکاف عمیقی ایجاد شده است. گویا برخی دوست دارند که مراجع را دور از دسترس نگهدارند! امروز طلبه ها با مراجع زندگی نمی کنند. گرمای محبتشان را احساس نمی کنند. عمدتا سر نماز و کلاس می بینند و اغلب هم بلافاصله پس از نماز و درس این فرصت به پایان می رسد و امکان گفتگو و انس و خلوت پدید نمی آید.
راستی مگر مراجع ما جلوه ائمه(ع) نیستند؟
پس چرا آن آغوش گرم را از مردم نیازمند و طلاب شیفته دریغ می شود؟
راستی طلبه ای که فردا بناست مبلغ و امام جماعت و قاضی و استاد شود، از چه کسی باید مهروزی و مردمداری را بیاموزد؟